Non dubito fore plerosque, Attice, qui hoc genus scripturae leve et non satis dignum summorum virorum personis iudicent, cum relatum legent quis musicam docuerit Epaminondam, aut in eius virtutibus commemorari saltasse eum commode scienterque tibiis cantasse. Sed hi erunt fere qui expertes litterarum Graecarum nihil rectum nisi quod ipsorum moribus conveniat putabunt. Ii si didicerint non eadem omnibus esse honesta atque turpia, sed omnia maiorum institutis iudicari, non admirabuntur nos in Graiorum virtutibus exponendis mores eorum secutos. Nulla Lacedaemoni vidua tam est nobilis quae non ad cenam eat mercede condictam. Magnis in laudibus tota fere fuit Graecia victorem Olympiae citari, in scaenam vero prodire ac populo esse spectaculo nemini in isdem gentibus fuit turpitudini. Quae omnia apud nos partim infamia, partim humila atque ab honestate remota ponuntur. Contra ea pleraque nostris moribus sunt decora quae apud illos turpia putantur. Quem enim Romanorum pudet uxorem ducere in convivium? Aut cuius non mater familias primum locum tenet aedium atque in celebritate versatur? Quod multo fit aliter in Graecia. Nam neque in convivium adhibetur nisi propinquorum, neque sedet nisi in interiore parte aedium, quae gynaeconitis appellatur, quo nemo accedit nisi propinqua cognatione coniunctus. Sed hic plura persequi cum magnitudo volumnis prohibet, tum festinatio ut ea explicem quae exorsus sum. Qua re ad propositum veniemus, et in hoc exponemus libro de vita excellentium imperatorum.